Zonlicht wekt me uit mijn droom. Langzaam rek ik me uit en draai me nog even om. Eigenlijk is dit mijn vrije dag en hoef ik nog niet op te staan, maar omdat ik over een uur een afspraak heb besluit ik toch maar m’n benen over de bedrand  te duwen. Ik trek wat kleren aan en stommel naar de keuken. Koffie! En terwijl m’n kopje volloopt met mijn ritualistische ochtenddrankje hoor ik de deurbel – TRRR!

Ik verwacht niemand, maar drentel toch de trappen af terwijl ik acrobatiserend een T-shirt over mijn hoofd trek. Wanneer ik de laatste trede afloop strijk ik nog snel even een hand door mijn wilde hare, in de hoop dat ze wat netter zitten en degene aan de deur niet direct doorheeft dat ik net uit bed ben gekomen.

Het is de postbode, met een grote doos. ‘Ik heb een pakketje voor van der Wolk.’ Op de vraag voor welke van der Wolk het is (mijn broer woonde voorheen in hetzelfde pand) antwoord hij ‘R. Van der Wolk’. Tja, daar is er maar één van.

Ik teken voor ontvangst en krijg een doos van 40 bij 40 centimeter aangereikt. Al trap klimmende bedenk ik me dat ik geen pakjes besteld heb de laatste week en vraag me dan ook af wat er in de doos zou kunnen zitten.

Eenmaal in de woonkamer neergezet op een krukje kijk ik een minuut of twee naar de doos. Wat zou erin kunnen zitten? Eerst maar eens de afzender controleren. Ik lees mijn adresgegevens en zie onderaan drie woorden die mijn hele dag naar een euforische extase zullen leiden: Geef nooit op.

Het is mijn boek! Of liever gezegd, het zijn mijn boeken! Ik heb 16 exemplaren besteld en vandaag, drie dagen eerder dan gepland, zijn ze binnen.

Als een klein kind dat op Kerstochtend popelend zijn cadeautjes wil openen ruk ik de doos aan gort, trek de folie van de per vier verpakte boeken los en houd voor het eerst mijn eigen werk in handen. Het is werkelijk een prachtig resultaat.

Mijn boek is een feit. Als een ADHD’er cross ik door mijn woning en doe twaalf dingen tegelijk: foto’s maken, vrienden en familie bellen, Facebook, Hyves en LinkedIn-updates intikken. Ergens tussendoor maak ik nog een vluchtig ontbijtje klaar, maar eigenlijk kan ik nauwelijks eten van de opwinding.

Reacties druppelen binnen, felicitaties vliegen me om de oren, de telefoon staat roodgloeiend. Dit is mijn dag!

Ik vergeet bijna nog naar mijn afspraak te gaan. Het is dat ik een alarm op mijn telefoon heb gezet om ervoor te zorgen dat ik het niet vergeet. Maar ook mijn afspraak krijgt het goede nieuws direct al bij binnenkomst te horen. De hele wereld mag het weten!

Ik ben trots op dit behaalde doel. En dat mag best. Toen ik mezelf dit doel stelde, zo’n anderhalf jaar geleden, wist ik dat ik het uiteindelijk zou kunnen afstrepen van mijn lijst. En bij het behalen van een doel hoort één zeer belangrijke opdracht: Celebration! Elk behaald doel behoort gevierd te worden. Na alle inspanning is het tijd om terug te kijken op de weg naar het succes en te genieten van het bijzondere moment. Ik dans, ik zing, ik musiceer en later op de dag komt er zelfs nog iemand langs met overheerlijke aardbeientaart!

Nu komt dit boek niet zomaar uit de lucht vallen. Hoewel ik er niet anderhalf jaar over gedaan heb om het te schrijven, alle werkzaamheden bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat dit op zichzelf al een groots avontuur was. Schrijven, redigeren, corrigeren, vormgeving, op zoek naar een uitgever, marketing, distributie, planning – Je kunt het zo gek niet bedenken of ik ben er wel mee bezig geweest.

Maar zoals bij elk succes – het resultaat is voor een ander als eerste zichtbaar – het proces achter de schermen van je succes is veelal een lange weg met pieken en dalen, eigenlijk zoals ik tijdens mijn reis naar Santiago heb ervaren.

Elke keer een kleine stap nemen, met je blik gericht op je einddoel. Doorzetten als het niet van een leien dakje gaat en genieten als je in de flow zit.

Ongeacht je droom, op het moment dat je er een doel van maakt en er concrete stappen in neemt, soms kleine soms grote, kom je dichter bij je doel.

Mijn voettocht van Saint Jean-Pied-dePort naar Santiago de Compostella was ruim 800 kilometer. Als ik een pedometer bij me had gehad, dan had ik aan het einde van mijn reis ongeveer anderhalf miljoen stappen gezet (1.500.000!!). Voorafgaand aan deze tocht wist ik dat de kans erin zou kunnen zitten dat ik onderweg zou gaan afhaken, maar desondanks zette ik door. Eén gedachte hield me daarbij op dreef: Ik kan het, en met elke stap die ik zet ben ik weer een stap dichterbij mijn einddoel.

Realiseer je dat niemand bijzonderder of specialer is dan jij. Jij bent zelf bijzonder, in al jouw facetten. Vanuit die gedachte nodig ik je uit om te dromen. Je geest de vrije ruimte te bieden en met doelen te komen , kleine en grote, die je (stiekem) graag wilt behalen.

Schrijf ze op, zoek afbeeldingen ervan op Google Afbeeldingen. Print ze uit, Plak ze op, zodat je elke dag positief getriggerd wordt om een stap te zetten richting je doel. Jij en ik weten dat je het kunt. Het is nu tijd voor actie.

Wil je weten hoe ik ben gekomen om de tocht naar Santiago de maken? Ben je benieuwd welke obstakels ik tegengekomen ben en hoe ik ze overwonnen heb? Zoek je een verhaal met een boodschap, speciaal voor jou? – Lees Geef nooit op

Op ons succes!

Robert